Karate, çocuk ve gençlerin yaratıcı becerilerini açığa çıkartıp ruhsal, fiziksel ve mental gelişimini besleyen, onların agresif tutumlarını kontrol etme becerilerini geliştirip sosyalleşmelerine destek veren bir spor branşıdır. İlk ortaya çıkışının Okinawa adasında olduğu bilinmektedir. Karate'nin erken dönemine ilişkin en önemli belge Çince yazılmış olan ve 20. yüzyıl başlarına kadar yaygın olarak kullanılan Bubishi adlı kitaptır.
Giysilerine Karate-gi, öğrencilerine karate-ka denir. Karate antrenmanları, Kihon, Kata ve Kumite olmak üzere üç kısımdan oluşur. Kihon karatedeki temel tekniklerin parça parça çalışılmasıdır. Kata, sıraları önceden belirlenmiş çeşitli tekniklerin belirli bir sıra ile uygulandığı karatenin kuşaktan kuşağa aktarılması için oluşturulmuş alıştırmalardır. Kumite antrenmanda yapılan dövüş alıştırmasıdır.
Amerika ve Avrupa kıtasında 1950 yılının ikinci yarısından itibaren hızla yayılan Karate çalışmalarının sportif anlamda ulusal federasyonlar halinde örgütlenecek büyüklüğe kavuşması 1961-1963’lü yıllara denk gelmektedir. Kıta Karate Birliği’nin oluşup kıta ve dünya şampiyonalarının yapılmaya başlanm asından sonra Türkiye’de Karate çalışmaları başlatılabilinmiştir. Hakkı Koşar'ın öncülüğünü yaptığı Türkiye Amatör Karate Organizasyonu ile 1970'lerde judodan bağımsızlaşma sürecine giren Karate 1980'de Türkiye Judo Federasyonu'nun Türkiye Judo ve Karate Federasyonu olarak yeniden örgütlenmesiyle federasyonlaşmış, 1990'da ise Türkiye Karate Federasyonu kurulmuştur.
Türkiye'de Karate'nin ilk yıllarından itibaren JKA-Shotokan ekolü (Nakayama stili) açık bir egemenlik kurmuştur. Bu durum Karate'nin "geleneksel karate" ve savaş sanatı anlayışından çok bir müsabaka sporu olarak tanınmasına ve organize olmasına yol açmıştır. Türkiye Karate Federasyonu bünyesindeki spor karate faaliyetlerinin yaklaşık %95'i Shotokan stilindedir.